بیوکده

بیوگرافی بهروز بقایی

بهروز بقایی لاکه (زاده ۱۷ تیر ۱۳۳۲ در تهران) بازیگر، کارگردان و فیلمنامه‌نویس ایرانی است.

تولد : ۱۷ تیر ۱۳۳۲

تهران (محله عشرت‌آباد)

سال‌های فعالیت : تئاتر: ۱۳۵۲ – اکنون

سینما: ۱۳۵۹ – اکنون

همسر(ها) : پرستو گلستانی(همسر سابق)

زندگی‌

بقایی در سال ۱۳۳۲ در محله عشرت‌آباد تهران به دنیا آمد. دوران دبستان و دبیرستان را در رودسر، هرزویل و رشت گذراند. پس از دریافت دیپلم برای تحصیل در رشته بازیگری و کارگردانی تئاتر در دانشکده هنر های دراماتیک به تهران رفت. او پس از ورود به صحنه حرفه‌ای تئاتر وارد تلویزیون و سینما شد. بقایی فعالیت خود در زمینه تاتر را با نمایش لبخند با شکوه آقای گیل در سال ۱۳۵۲ آغاز کرد و در سال ۱۳۵۹ با فیلم سینمایی تاریخ سازان(هادی صابری) فعالیت سینمایی خود را نیز آغار کرد. بقایی همچنین دانش آموخته بازیگری و کارگردانی دانشگاه هنر در سال ۱۳۵۷ و همسر پرستو گلستانی (بازیگر) است.

بقایی همواره همکاری نزدیکی با بیژن بیرنگ و مسعود رسام دارد که از آنجمله می‌توان به مجموعه محبوب همسران، سرزمین سبز، قطار ابدی و سیب خنده(مجموعه طنز برای کودکان) اشاره کرد. از آخرین فعالیت‌های تلویزیونی وی می‌توان کارگردانی سری دوم مجموعه بازهم زندگی را نام برد. وی همچنین در یکی از قسمت‌های سری نخستین این مجموعه با عنوان جناب مستطاب آشپری که با شرکت نجف دریابندری و همسر وی به موضوع کتاب مستطاب آشپزی(نوشته نجف دریابندری.) می‌پرداخت در یک گزارش طنز به کندوکاو در آبگوشت فروشی‌های تهران پرداخت.

بهروز بقایی در شامگاه روز دوشنبه ۱۸ آبان ۱۳۸۸ قبل از حضور در اجرای نمایش «هملت با سالاد فصل» دچار عارضه قلبی شد و در بیمارستان بستری شد. او قبل از ورود به تماشاخانه سنگلج دچار سکته قلبی و مغزی شد که بلافاصله بعد از این اتفاق به بیمارستان شماره ۲ انتقال داده شد . اما به دلیل کمبود امکانات بیمارستان به بیمارستان جم انتقال داده شد.

گزیده فعالیت‌های هنری

    لبخند با شکوه آقای گیل بازیگر (۱۳۵۲)

    تاریخ سازان، بازیگر (هادی صابری ۱۳۵۹)

    شناسایی، بازیگر (محمدرضا اعلامی ۱۳۶۶)

    پرواز پنجم ژوئن، بازیگر (علیرضا سمیعی آذر ۱۳۶۸)

    همسران، بازیگر (بیژن بیرنگ - مسعود رسام)

    سرزمین سبز

    قطار ابدی

    تنها راه ممکن، بازیگر (علا محسنی)

    بزرگمرد کوچک، (مسعود رسام ۱۳۸۵)

    به کجا چنین شتابان، بازیگر ( ابولقاسم طالبی ۱۳۸۸ )